Ze volgt de ademtraining bij me. Ze wil haar leven weer in eigen hand nemen en gebruikt daarbij mijn technieken, zoals het nieuwe ademhalen en Emotie Regulering. Ze schreef onlangs het gedicht “Donker” inclusief dat sprankeltje hoop:
Donker
Buiten fluiten de vogels en schijnt de zon
Binnen in mij is het donker
Ik heb de ruimte om mij heen
Maar de tralies van mijn gedachten zijn sterker dan staal
Mensen zeggen me niet te kennen
Ook al zien ze me elke dag
Ik voel me onzichtbaar en verlaten
En durf niet te roepen om hulp
In hoeverre kan ik ontsnappen uit deze gevangenis
Opgesloten als gevangene en cipier
De sleutel in handen maar niet kunnen lopen
Naar de imposante dikke deur
Het is de kunst te leren vliegen
Vanuit een veel te kleine kooi
Mezelf toestaan te blijven vechten
Totdat ik het deurtje zelf openwring
Ik klapwiek mijn weg naar buiten,
Op weg naar dat sprankje hoop
Het bekende zilveren lijntje om de zware wolken
En verder, daar wil ik naar toe
Het fladderen zal pijn en moeite kosten
Verdient geen schoonheidsprijs of erepodium
Zolang ik enkel gewichtloos kan vliegen
Heb ik mijn bestemming bereikt
