Stille storm: Elise heeft last van eenzaamheid. Ze schreef er onderstaand gedicht over. Misschien herken jij je erin. Voel je vrij om te reageren wanneer je daar behoefte aan hebt.
Van buiten komen spelende kinderen door
Borrelende buren aan statafels
Bulderende mannen met sterke verhalen
Hun vrouwen vrolijk van de feestglaasjes
De stilte in mij overweldigt hun feeststemming
Van mijn ego heeft niemand last
Mijn eenzaamheid brult haast haar frustratie
Maar wordt op tijd gesmoord door schaamte
Ik sluit mij op in mijn eigen gevangenis
En laat mijn andere ik haar rol spelen
Ik zet mijn masker op en doe mee
En begeef me in het oppervlakkige feestgedruis
Het verdriet barst zo wat uit zijn voegen
En toont geen medelijden met me
Wil uit alle macht laten zien wat het kan
Maar mag haar ware gezicht niet tonen
Ik praat, ik drink, ik lach, ik knik
Ik ben begonnen aan de tweede akte
Mijn lijf protesteert, waarom niet vluchten?
Als het de waarheid niet kan spreken?
De kinderen hebben genoeg van het spelen
Maken ruzie en willen rust
Ze kijken me aan en geven toestemming
Ga maar en laat los wat vecht om erkenning
