Angeline kreeg opeens fysieke klachten, wilde snel weer aan het werk, maar haar lichaam gaf aan, dat er eerst nog wat werk te verrichten was.
Ik voelde me niet lekker
Afgelopen oktober werd ik op het werk niet lekker. Ik had steeds het gevoel weg te zakken en flauw te vallen en dat maakte me ook enorm angstig. Uiteindelijk heb ik mijn man moeten bellen om me op te komen halen (vanachter mijn bureau!), omdat ik niet eens meer zelfstandig naar buiten en naar de auto kon.
De diagnose: hyperventilatie door stress en angstgevoelens
Thuis werd ik weer wat rustiger, doordat ik ook niet meer zo oppervlakkig ademhaalde en ebde dat onbestemde gevoel een beetje weg, maar helemaal gerust was ik er niet op. Daarom ben ik een paar dagen later naar de huisarts gegaan.
Die constateerde hyperventilatie, waarschijnlijk veroorzaakt door stress (op het werk en privé), oververmoeid en bovenal angstgevoelens. En juist die hyperventilatie versterkte die angstgevoelens nog eens, want die veroorzaakte ook pijn in mijn armen en benen.
Weer snel aan het werk
Na een paar dagen ben ik, met lood in de schoenen, weer aan het werk gegaan. Dat viel niet mee, maar thuis blijven wilde ik niet.
Drukte mijden uit angst voor hyperventilatie
Ik begon drukte te vermijden en kwam bijvoorbeeld tijdens de pauzes nog nauwelijks in de personeelskamer. Liever werkte ik dan maar door.
Op een gegeven moment begon het bijwonen/notuleren van vergaderingen ook een probleem te worden, omdat ik in die ruimte (afgesloten, geen daglicht) en in aanwezigheid van meerdere mensen meer last kreeg van hyperventilatie.
Ook privé werd het steeds lastiger om normaal te blijven functioneren. Naar de supermarkt gaan ervoer ik al als een zware opgave; een plek waar ik niet wilde zijn en waar ik me naar en angstig voelde.
Mijn wereld werd steeds kleiner
Door allerlei situaties te vermijden werd mijn wereld ook steeds kleiner en dat vond ik vreselijk, maar om mezelf te beschermen kon ik niet anders. Alles wat ik ondernam versterkte de hyperventilatie.
En zo zakte ik steeds dieper weg.
Buiten zijn in de natuur, bewegen en me vastbijten in mijn werk hield me nog op de been.
Ingezette trajecten hielpen niet
Inmiddels was ik via de huisarts al terechtgekomen bij psychosomatische therapie en een SPV’er. En erover praten hielp inderdaad wel om de zaken weer een beetje op een rijtje te krijgen, maar voor mijn gevoel was ik in een neerwaartse spiraal beland en ik wist ondanks die hulp niet hoe daar uit te komen. Echt opknappen deed ik niet.
Toen werd me de training van Hans van Os aangeboden
En toen ineens werd me op het werk de ontspanningstraining van Hans aangeboden. Geen idee wat ik daar van kon verwachten, maar na het bekijken van zijn website kon ik alleen maar constateren dat ik niet de enige was met dit “probleem” en dat daar blijkbaar ook nog op een andere manier iets aan te doen was.
Tijdens de training werden zaken in perspectief gezet en raakte ik ont-spannen
De training van Hans heb ik als zeer prettig ervaren. Het heeft voor mij de zaken in een juister perspectief gezet en me letterlijk leren ontspannen. Hierdoor werd de frequentie van de hyperventilatie-aanvallen ook steeds minder.
Kleine stapjes vooruit richting “mijn eigen ik”
Langzaamaan durfde ik weer steeds meer. In eerste instantie met kleine stapjes, maar ik ging steeds meer vooruit (gevoelsmatig, maar ook letterlijk). Ik ben minder angstig en “durf” soms zelfs weer te genieten. Ik ben er nog niet, maar ik voel me weer meer en meer “mijn eigen ik” en juist dat gevoel was ik de afgelopen maanden kwijt. Ik heb geleerd dat het leven is zoals het is, dat ik moet genieten van het nu en dat ik er mag zijn…
Angeline