burn-out, hyperventilatie, particulieren, scholier, spanning, stress

 

Ze hield het lang vol, maar hyperventilatie en paniek werden Nikita teveel.

Ik had al langer problemen

In juli veranderde mijn leven compleet. Ik kreeg last van allerlei soorten symptomen zoals hyperventilatie en paniek, waarvan ik geen idee had wat dit nou precies kon zijn. Ik zat al een tijdje niet zo lekker in mijn vel door een aantal problemen waar ik al een tijdje mee rond liep.

Radiopresentator, model en zangeres

Eigenlijk deed ik nooit iets met die problemen, omdat ik dacht dat ik die problemen wel weg kon stoppen door leuke dingen te gaan doen. Zo presenteerde ik een radioprogramma, trad ik op als zangeres en deed ik modellenwerk. Als meisje van toen der tijd 15 jaar vergat ik daar mee mijn problemen. Nu achteraf gezien natuurlijk niet een erg goede aanpak aangezien ik met het werk wat ik allemaal deed nog eens extra stress kreeg, terwijl ik mijn problemen niet aanpakte.

Meer aandacht voor school en via een omweg een diploma

Toen ik 16 was koos ik er voor om te stoppen met modellenwerk en me te gaan focussen op mijn school waar ik ook nog eens een niveau omhoog mocht. Dat ging in het begin eigenlijk best goed. Ik was wel iemand die goed voor mezelf kon opkomen en dat leidde naar veel problemen en stress op school met als gevolg dat ik ook nog eens mijn diploma niet haalde. Toen ik 17 was, koos ik er voor om mijn middelbare school voort te zetten op een speciale school waarbij ik alleen mijn vakken hoefde te doen waarvoor ik gezakt was. Dit was erg fijn, want zo had ik dus weer genoeg vrije tijd om nog meer dingen te doen voor het radiostation waar ik voor werkte, trad ik steeds meer op en ging ik als bijbaan ook nog eens werken als vakkenvuller bij de Albert Heijn. Goed, het jaar verstreek en ik haalde mijn diploma met een mooie cijferlijst.

Wel geslaagd maar niet blij

Ik was natuurlijk enorm blij dat ik mijn diploma eindelijk in de pocket had, maar ergens voelde ik me helemaal niet zo blij en gelukkig. Dit kwam mede door mijn hectische en stressvolle thuissituatie. Afgelopen juli was het dan ook helemaal gebeurd.

Hyperventilatie

Ik kreeg toen mijn eerste hyperventilatie aanval. Omdat ik niet wist wat ik had en mijn lichaam behoorlijk van streek was, hebben mijn vriendinnen waar ik toen mee was, mij naar het ziekenhuis gebracht, omdat ze niet wisten wat er nou met mij aan de hand was. Eenmaal in het ziekenhuis werden er een aantal onderzoeken gedaan en kreeg ik te horen dat ik een hyperventilatie aanval had. Na wat uitleg van de dokter over wat hyperventilatie nou precies was, mocht ik weer naar huis. Ik wilde zelf natuurlijk niet naar huis, meer uit schaamte om tegen mijn ouders te moeten vertellen wat er die avond was gebeurd  omdat het toen niet zo goed ging tussen mij en mijn ouders.

En ook nog een paniekaanval

Op het moment dat wij weer naar de uitgang liepen, kreeg ik vlak na mijn hyperventilatie aanval ook een paniekaanval. Ik zakte op dat moment in elkaar en begon enorm hard te huilen en schreeuwde dat ik niet naar huis kon en wilde. Mijn vriendinnen besloten mij toen bij mijn zus te brengen. Zij was een van de weinige mensen die mij begreep, naar mij wilde luisteren en altijd voor me klaar stond. Na mijn ouders ingelicht te hebben over wat er gebeurd was, heb ik nog heel lang met mijn zus gesproken over wat er allemaal aan de hand was.

Maatschappelijk werk en mensendieck hielpen niet

Ik besefte me maar al te goed dat ik niet langer door kon gaan op deze manier en besloot de volgende dag mijn huisarts te bellen om een gesprek aan te gaan over alles wat er gebeurd was de afgelopen tijd. Ik kon gelukkig redelijk snel daar terecht en ik kreeg uiteindelijk na een aantal weken hulp van maatschappelijk werk. Na een aantal keer daar geweest te zijn, merkte ik weinig resultaat. In de tussentijd kreeg ik steeds meer last van allerlei symptomen die te maken hadden met hyperventilatie. Dit resulteerde dat ik uiteindelijke gewoon de hele dag door rond liep met pijn, duizelingen en angsten. In augustus waren mijn ouders op vakantie. Ik zelf zou in eerste instantie niet mee gaan, omdat ik het liefst even rust wilde, maar in de tussentijd had ik zoveel angsten opgebouwd voor onder andere hyperventilatie dat ik besloot om toch een half weekje mee te gaan op vakantie. De andere helft van de week, zou ik samen met mijn broer thuis brengen. In principe is dat goed gegaan tot dat ik weer een aanval kreeg. Ik ben weer naar de dokter gegaan en werd doorverwezen naar mensendieck. Een therapie die gespecialiseerd was in hyperventilatie, maar ook hier merkte ik geen resultaat.

Ik voelde me een hopeloos geval toen ik bij Hans van Os terecht kwam

Geestelijk kwam ik steeds meer in de knoop te zitten wat echt een kwelling was voor me. Ik dacht dat niemand me meer kon helpen en dat ik een hopeloos geval was. Zo omschreef ik mezelf ook toen ik voor het eerst bij Hans van Os terecht kwam. Mijn oudste zus tipte mij over de ontspanningstraining die Hans gaf. Ik heb toen contact met Hans gezocht via facebook wat later leidde tot een telefoongesprek om eens een afspraak te maken om eens te gaan praten over alles wat er gaande was met mij en wat de training van Hans in hield. Goed, die week er op ben ik met de trein naar Hans gegaan. Aangezien ik ook een angst had gecreëerd voor het openbaar vervoer, was dit voor mij ook een stap in de goede richting om ook aan die angst te gaan werken. Eenmaal bij Hans, heb ik een presentatie gehad over zijn training en deden we ook een aantal oefeningen.

Na de presentatie van de training hij Hans ging het al wat beter

Na een leuke presentatie, goede gesprekken en een aantal oefeningen mocht ik weer naar huis. Toen ik eenmaal in de trein zat, heb ik alleen maar zitten huilen van blijdschap. Ik voelde me weer een stuk beter, stond ik met beide benen op de grond en had ik geen last meer van een zweverig gevoel in mijn hoofd en lijf. Na die ene dag heb ik besloten om door te gaan met de training. Elke week ging ik met de trein naar Hans van Os om te trainen met het nieuwe ademhalen.

Elke week boekte ik vooruitgang, lichamelijk en geestelijk

Elke week merkte ik dat ik weer wat vooruit ging. Niet alleen lichamelijk werden mijn symptomen minder maar ook geestelijk kon ik alles weer op een rijtje krijgen. Na 7 weken trainen ging het eigenlijk weer heel erg goed met me. Ik kon weer helder denken, de 47 van de 54 symptomen die ik had waren bijna allemaal verdwenen, mijn problemen kreeg ik weer onder controle en ik kon weer veel dingen doen die mijn angst eerst tegen hield.

Het blijft goed gaan met me, maar er is nog werk aan de winkel

We zijn nu ongeveer 2 maanden verder na de laatste training van Hans en het gaat nog steeds goed met me. Natuurlijk heb ik zo heel af en toe nog wel last van wat symptomen, maar ik kan er nu beter mee om gaan dan voorheen. Ook heb ik geleerd om niet te denken in problemen maar in oplossing, want geloof me, voor alles is een oplossing. Ik ben Hans echt enorm dankbaar voor alles wat hij voor mij heeft betekend het afgelopen half jaar. Dankzij hem kon ik weer mijn leven oppakken. Ik heb nog een lange weg te gaan om weer helemaal de oude, blije en gelukkige ik te zijn waar ik al een hele lange tijd naar verlang, maar Hans heeft me al een heel stuk op weg geholpen.
Nikita

Gerelateerde ervaringen